Bi hamarkadako migrazio-bidaiaren ondoren, unerik ankerrenari aurre egin beharko dio zuzendariak: urrutitik ikusiko du nola zahartzen ari den ama eta, dementziaren ondorioz, nola ezabatzen hasi zaizkion biek Bartzelonan eta Bogotan partekatutako oroitzapen zoragarriak. Telefono bidezko elkarrizketen bidez, une horiek amarentzat berreskuratzen ahaleginduko da. Era berean, familia biltzen eta alabaren ondoan egoten saiatuko da. Melankoliak eta oroiminak goitik behera zipriztintzen dute esperientzia hau, eta gogora ekartzen digu Espainiako pasaporte bat ere ez dela ezeren bermea.